Αθήνα, 25 Μαΐου 2020
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ
Έχουμε συμπληρώσει δυόμιση μήνες από την ημέρα που τα σχολεία σταμάτησαν την δια ζώσης παράδοση μαθημάτων. Από την πρώτη στιγμή, η ιδιωτική εκπαίδευση έδειξε το δρόμο της σωστής μεταφοράς της σχολικής ζωής online και ακολούθησαν - με μεγάλη επιτυχία σε αρκετές περιπτώσεις - και τα κρατικά σχολεία.
Τα ιδιωτικά σχολεία, στη συντριπτική τους πλειονότητα, έθεσαν τους στόχους, το πλαίσιο και την τεχνογνωσία και επένδυσαν σε νέες υποδομές. Ταυτόχρονα, οι περισσότεροι εκπαιδευτικοί - οι οποίοι κάθε άλλο παρά εύκολο έργο είχαν, αφού χρειάστηκε να αλλάξουν τον τρόπο λειτουργίας τους σε μια νύχτα - ανταποκρίθηκαν με πολλή δουλειά και προσωπικό χρόνο. Το αποτέλεσμα ήταν να διαμορφωθούν διαδικασίες με ευεργετική επίδραση στην ψυχολογία των παιδιών και των οικογενειών τους και τις οποίες στο μέλλον θα έχουμε σαν φωτεινό παράδειγμα καλής αντιμετώπισης εκτάκτων συνθηκών και μεγάλων προκλήσεων από την εκπαιδευτική κοινότητα.
Σήμερα, έχοντας ξεκινήσει τον μακρύ δρόμο της επαναφοράς στην κανονικότητα, η ανάγκη για παροχή εκπαιδευτικής υποστήριξης σε όλα τα παιδιά, τόσο αυτά που μπορούν να έρχονται σχολείο όσο και αυτά που για σοβαρούς λόγους δεν μπορούν, παραμένει αναλλοίωτη. Η ανάγκη, μάλιστα, να έχουν όλα τα παιδιά τις ίδιες ευκαιρίες πρόσβασης στην μάθηση, είναι πιο σημαντική από ποτέ.
Δυστυχώς, απέναντι σε αυτή την πρόκληση, ο συνδικαλισμός θυμήθηκε το παλιό κακό του πρόσωπο: αυτό που αγνοεί τα πραγματικά προβλήματα, που παραβλέπει το καλό των παιδιών και προτάσσει ιδεοληπτικές φοβίες και ιδιοτελείς μικροπολιτικούς στόχους. Με την πολεμική εναντίον της ζωντανής αναμετάδοσης του μαθήματος από την τάξη, ξαναβλέπουμε, δυστυχώς, μικροπρεπείς συντεχνιακές ρητορικές που μέσα στην κρίση πιστέψαμε ότι είχαν μπει στην άκρη. Όπως γράφει και ο καθηγητής Χαρίδημος Τσούκας στο χθεσινό του άρθρο «Κουλτούρα χαμηλής εμπιστοσύνης» (), «[…] Η «ξύλινη» γλώσσα των συνδικαλιστών απαρτίζεται από, όπως γράφει ο ευαίσθητος στη χρήση της πολιτικής γλώσσας Τζορτζ Οργουελ, «φράσεις που έχουν απλώς συγκολληθεί σαν κομμάτια ενός προκατασκευασμένου κοτετσιού». Το βαθύτερο πρόβλημα, όμως, είναι άλλο. Ο αστόχαστος συνδικαλιστικός (συνήθως αριστερόστροφος) λόγος αποστρέφεται τα πιεστικά διλήμματα: ποιος έχει προτεραιότητα σε μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης: ο ευάλωτος παιδαγωγούμενος ή τα «δικαιώματα» του παιδαγωγού; Σε μια κρίση πώς ανα-επινοούμε τις δραστηριότητές μας για να υπηρετήσουμε καλύτερα τον συλλογικό σκοπό μας; […]»
Η ηγεσία της ΟΙΕΛΕ, λειτουργώντας ως προμετωπίδα συντεχνιακών συμφερόντων επιτίθεται στα ιδιωτικά σχολεία αλλά και στο Υπουργείο Παιδείας. Υποκριτικά τον τελευταίο καιρό δήθεν κόπτεται για τα προσωπικά δεδομένα - τα ίδια προσωπικά δεδομένα που χωρίς ντροπή απαιτούσε να παραβιάζονται τόσα χρόνια με την ένταξη των μαθητών των ιδιωτικών σχολείων στο διάτρητο τότε σύστημα MySchool. Σήμερα προχωρεί ένα βήμα παραπάνω και… απαιτεί από συγκεκριμένα ιδιωτικά σχολεία να της κοινοποιήσουν το αρχείο δραστηριοτήτων τους. Είναι τέτοια η έπαρση (ή μήπως η συνήθεια;) των κρατικοδίαιτων συνδικαλιστών που θεωρούν ότι μπορούν να υποκαταστήσουν τις ελεγκτικές αρχές. Φτάνουν σε σημείο να αναρτούν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, όπως οι σύνδεσμοι χούλιγκαν δείχνουν τα λάφυρά τους, κάμερες που «κατέβασαν» από σχολεία. Είναι τέτοια η αίσθηση ατιμωρησίας του τραμπουκικού συνδικαλισμού που η φθορά ξένης περιουσίας αποτελεί τίτλο τιμής.
Φυσικά, το αίτημα τους δεν θα απαντηθεί, ως απαράδεκτο. Τα ιδιωτικά σχολεία είναι από τους πρώτους κλάδους στην Ελλάδα που συμμορφώθηκαν με τον Γενικό Κανονισμό Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων και δεν έχουν να απολογηθούν σε καμία συντεχνία. Αναρωτιόμαστε, όμως: τώρα ξαφνικά, μετά από δύο μήνες, η κατάκτηση της τηλεκπαίδευσης έγινε «κλειδαρότρυπα»; Τώρα ξαφνικά αυτό το θαύμα έγινε «φόβος για... αξιολόγηση»; Δηλαδή θα ευτελίσουμε ό,τι κέρδισε η εκπαιδευτική κοινότητα όλον αυτόν τον καιρό, σε μια παρωχημένη, φοβική συζήτηση περί… Big Brother, μια συζήτηση κολλημένη στον προηγούμενο αιώνα;
Προφανώς όχι. Ο κόσμος μετά την κρίση του κορωνοϊού έχει αλλάξει, έχει προχωρήσει, έχει τολμήσει βήματα μπροστά. Κανείς δεν πρέπει να φοβάται να χρησιμοποιήσει τα εργαλεία που έδωσε ο σύγχρονος πολιτισμός, τα οποία στο μέλλον μπορούν να αποτελέσουν λύσεις όχι μόνο στην παρούσα συγκυρία, αλλά και για να αντιμετωπίσουν χρόνια προβλήματα: δυσπρόσιτα σχολεία, μαθητές που δεν μπορούν για λόγους υγείας να έρθουν σχολείο, ελλείψεις σε δημόσια σχολεία της επαρχίας κλπ.
Ο κόσμος προχώρησε, η εκπαίδευση αλλάζει. Όλα τα υπόλοιπα είναι προφάσεις εν αμαρτίαις (πολλές, μάλιστα…), ανθρώπων που φοβούνται την πρόοδο και ψάχνουν παντού εχθρούς.
ΤΟ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ